Nastala na ruševinama Osmanskog carstva, Turska je provela veći dio svog prvog stoljeća slijedeći program političke modernizacije i zapadnjačke kulturizacije zbog čega su se mnogi nadali da će dokazati svoju podobnost za priključivanje Evropi. Ipak, uprkos naporima uzastopnih vlada, Turska je uvijek iznova bila isključena iz Evropske unije. Ovo isključenje je upleteno u dugogodišnju i ružnu debatu o tome šta znači biti Evropljanin, utemeljenu i na geopolitičkim i na ksenofobičnim brigama. U Turskoj, međutim, može postojati prozor za promjene. Ukoliko proevropski opozicioni kandidat Kemal Kilicdaroglu smijeni predsjednika Recepa Tayyipa Erdogana u predstojećem drugom krugu izbora, EU će još jednom dobiti priliku da proširi svoje članstvo i pokaže svijetu da se promijenila. Suprotstavljajući se stoljećima evropske anksioznosti zbog blizine svog muslimanskog susjeda, uključivanje Turske u EU ponudilo bi Evropi najbolju šansu da redefinira sebe i svoj raison d’être – da ne spominjemo da stekne vrijednog partnera u tom procesu.
U članku iz 1919. pod naslovom “Raspolaženje prema Turskoj”, New York Times je objavio urednički tekst u kojem tvrdi da bi dopuštanje Turcima da zadrže kontrolu nad Istanbulom bilo “još jedan od bezbrojnih kompromisa turskog pitanja koji su stvarali toliko problema u prošlim stoljećima”. Dok su pobjednički saveznici cijepali teritorije Osmanskog carstva i razmišljali kako da preotmu veći dio Anadolije od post-osmanske turske države, Times se zalagao za davanje Konstantinopolja Kraljevini Grčkoj, čime je protjerao „varvarske osvajače koji su tako dugo pustošili Evropu. ”
Timesu nije bio svojstven san o „zbrinjavanju“ Turaka. Iako je povremeno bio saveznik Zapada (kao u Krimskom ratu), „strašni Turčin“ je u evropskim prijestonicama uglavnom bio ismijan i preziran kao glavni antagonist kršćanske Evrope. U stvarnosti, međutim, Turci su geografski dio Evrope od 11. stoljeća i imaju duboke političke, kulturne i ekonomske odnose sa svojim zapadnim susjedima. Ovo ne znači ništa spram činjenice da je genetski sastav moderne Turske otprilike 40 posto evropski. Iako su moderni odnosi Turske i Evrope bili sporni, oni su komplikovaniji od međusobnog neprijateljstva. Kao što je Orhan Pamuk zapisao, u Turskoj je Evropa percipirana i kao “vizija budućnosti” i kao “prijetnja”; “ponekad poželjena, a ponekad strahovita utvara.”
Tokom 20. stoljeća, političari s obje strane Bosfora radili su na jačanju veza. Dok su se neki Turci plašili da bi to ugrozilo tursku autonomiju, uzastopne vlade su se nadale da će ovo partnerstvo pomoći da se modernizira ekonomija i stekne politički legitimitet na svetskoj sceni. Turski put ka partnerstvu bio je, međutim, opterećen domaćom političkom nestabilnošću i lošim stanjem građanskih i ljudskih prava. Njena historija vojnih udara, zajedno sa intenzivnim političkim nasiljem iz 1970-ih, dala je ozbiljnu pauzu evropskim liderima s obzirom na ekonomsku – a kamoli političku – integraciju Turske u Evropi. Ovu zabrinutost je pogoršalo nekoliko drugih, posebno tursko-grčki antagonizam u Egejskom moru, turska invazija na Kipar i državno ugnjetavanje svoje velike kurdske manjine. Štaviše, nespremnost Turske da prizna genocid nad Jermenima nije joj učinila nikakvu uslugu u pregovorima sa liderima EU.
Uprkos opravdanosti ovih zabrinutosti, Turci su smatrali da njihova zemlja mora ispuniti strože standarde u odnosu na druge potencijalne kandidate za članstvo u Evropskoj ekonomskoj zajednici i EU. Iako je potpisala carinske sporazume 1995. i dobila status kandidata za članstvo u EU 1999. godine, napori Turske za integraciju išli su sporo, dok su druge nacije stavljene na brži pustupak. Pitanja upravljanja, ekonomije i ljudskih prava, slična onima koji se spočitavaju Turskoj, nisu spriječile brojne države srednje i istočne Evrope kao što su Češka, Estonija, Mađarska, Letonija, Poljska, Slovačka i Slovenija da dobiju status EU. dok su aplikacije Turske više puta odgađane. Ova odlaganja su racionalizirana na osnovu toga da Turska treba da ostvari veći napredak u razvoju tržišne ekonomije i postizanju demokratskih političkih reformi. Ipak, mnogi smatraju da je rezon EU pogrešan, s obzirom na to da su turska ekonomija i političke institucije razvijenije i liberalnije od mnogih primljenih država.
Mnogi u Turskoj su povjerovali da političke i ekonomske brige nisu stvarne prepreke za integraciju. Nekoliko evropskih nacija – uključujući Austriju, Dansku, Francusku, Grčku, Luksemburg i Holandiju – oslanjalo se na islamofobične stavove i pozive na diskurse civilizacijskih razlika kako bi se suprotstavili članstvu Turske. Za mnoge Turke primjer evropske povučenosti bila je izjava predstavnika njemačke Kršćansko-demokratske partije iz 1997. godine: “Evropska unija je civilizacijski projekat, a Turskoj nema mjesta u ovom civilizacijskom projektu.”
(TBT, F.P.)
