Grad koji je osamdesetih godina od svih primorskih gradova imao
ubjedljivo najviše gostiju iz Evrope, posebno iz Njemačke, danas jedva
preživljava.
Ulcinj danas broji oko 1.900 zaposlenih u privredi, što je upola
manje nego prije 25 godina, kada je toliki broj radnika zapošljavala skoro samo
Ulcinjska rivijera.
Dugogodišnji
šef gradskog sindikata Šefki Keko Ljamović kaže da je socijalni status radnika
alarmantan, posebno u Opštini i javnim preduzećima gdje plate kasne od četiri
do osam mjeseci.
“Ulcinju je davno uveden stečaj i mi to svi znamo. Ovo su
posljedice”, kaže Ljamović u razgovoru za „Vijesti”.
Ratovi u okruženju, sankcije, limitirano i loše funkcionisanje lokalnih vlasti,
skandalozne privatizacije hotela i preduzeća i inertnost Vlade kada su u
pitanju strateški razvojni projekti, Ulcinj su iz blagostanja početkom
devedestih, danas doveli na rub ambisa.
Grad koji je osamdesetih godina od svih primorskih gradova imao ubjedljivo
najviše gostiju iz Evrope, posebno iz Njemačke, danas jedva preživljava i plaća
penale loše politike, koja je rezultirala rušenjem elitnih hotela i
likvidacijom preduzeća od značaja ne samo za grad već za cijelu državu.
Prije 25 godina, Ulcinjska rivijera zapošljavala je 1.700 radnika, solana “„Bajo
Sekulić” 515, GP “„Primorje” 420, “Albatros” 102, Ferijalni savez 65,
“Agroulcinj” 130, “Otrantkomerc” 230, Jadranprevoz 45, AD “Kodre” 40, “Ultep”
110 a Tržni centar “Primorke” iz Bara 70.
Ulcinjska rivijera nakon pogubne privatizacije u kojoj su sa lica zemlje
zbrisani “Galeb” i “Lido”, danas upošljava deset puta manje radnika, u Solani
ih nema dok su kroz bolne stečaje do likvidacije prošli “Primorje”,
“Agroulcinj”, pekara “Kodre”, “Ultep” i Tržni centar.
Ljamović tvrdi da je sunovrat ulcinjske privrede počeo gašenjem “Agroulcinja”.
“Prvo ga je privatizovao Fond za razvoj a nedugo potom firma je ugašena.
Radnici su poslati na Biro iako je ‘Agroulcinj’ svojim proizvodima snadbijevao
cijelo primorje”, sjeća se Ljamović.
Potom su uslijedili ratovi i sankcije, a novo stoljeće donijelo je nove goste,
nesrećne privatizacije i stečaje. U “Primorje” je stečaj uveden 2004, nakon
toga uslijedila je privatizacija a ubrzo potom i likvidacija firme.
U Solanu je stečaj uveden 2005, da bi osam godina kasnije radnici završili na
birou a fabrika više ne proizvodi so.
U isto vrijeme stečaj je uveden u Ulcinjsku rivijeru, koja je nakon prodaje
hotela “Otrant”, “Galeb” i “Lido”, te apartamanske grupacije Stari grad i
Autobuske stanice, nastavila normalno poslovanje. U okviru nekadašnjeg
hotelskog giganta, danas posluju hoteli “Olimpik” i “Belvi” na Velikoj plaži i
nudističko naselje na Adi.
“'Primorje’ je gradilo Ulcinj, a Solana ga hranila. Grad se još
nije oporavio od likvidacija tih firmi”,kaže Ljamović.
Ističe da prodaja hotela Ulcinjske rivijere nije donijela ništa dobro ni gradu
ni državi.
“Sada nemamo ni ‘Galeb’ ni ‘Lido’. ‘Otrant’ je prodat Rusima pa ga je zbog duga
preuzela NLB Interfinanz banka iz Švajcarske a sada je vlasništvu ‘Agrosa’ iz
Ulcinja.U tim transakcijama 63 radnika ostala su bez posla. Oni već šetiri
godine ne primaju plate niti su im zaključene knjižice. Njima je oduzeto pravo
na rad, pravo na novo zaposlenje i pravo na odlazak u penziju”, kaže
Ljamović.
Prema podacima Monstata, Ulcinj je ubjedljivo najsiromašnija opština na
primorju i sa najmanjom prosječnom platom u državi.
Nekada imali najškolovaniji turistički kadar, govorili više jezika
U hotelu „Lido” sada je zaposleno samo sedam radnika iako ih je do
privatizacije bilo deset puta više. Radnici nekadašnjeg “Galeba” sada prodaju
cigarete i novine po trafikama.
“Nekada smo imali najškolovaniji turistički kadar u Crnoj Gori.
Nije bilo konobara ili kuhara koji nije govorio njemački pa i još poneki strani
jezik. Zato je tužno danas gledati te ljude kako prodaju cigarete ili obilaze
Biro rada”, kaže Ljamović.
On je podsjetio da je Opštinsko sindikalno povjereništvo u nekoliko navrata
tražilo od ministarstva da poništi ugovore sa kupcima koji ne poštuju preuzete
obaveze.
/The
Bosnia Tines, Vijesti/
